Badania immunologiczne są nieodłączną częścią postępowania przy ustaleniu rozpoznania liszaja układowego. Rozróżnia się tu 3 możliwości. Stosuje się tu najczęściej metodę immunofluorescencyjną przy użyciu skrawków kriostatowych wątroby szczura, odcisków grasicy lub osadów granulocytów ludzkich. Wspomniane przeciwciała wykrywa się tą metodą w niemal 100% przypadków tocznia, ale występowanie ich w innych chorobach obniża swoistość próby. Największe znaczenie diagnostyczne mają przeciwciała przeciw DNA, a zwłaszcza DS-DNA. Te ostatnie można wykazać techniką radioimmunologiczną, a także immunofluorcscencyjną, stosując jako substrat komórki pierwotniaka Crithiciium luciliae; kinetoplast tego pierwotniaka zawiera bowiem DS-DNA, reagujący z odpowiednimi przeciwciałami. Stwierdzenie przeciwciał przeciw DS-DNA pozwala odróżnić liszaj rumieniowaty polekowy od LED, gdyż w liszaju polekowym przeciwciała te zwykle nie występują. Wykrycie złogów kompleksów immunologicznych na granicy naskórkowo-skórnej i skórze właściwej. Pobranie wycinka ze skóry nie zmienionej, najczęściej z nadgarstka, i wykonanie na tym materiale badania immunofluorescencyjnego umożliwia wykrycie złogów zawierających najczęściej IgG, IgM i C3 i niekiedy fibrynogen, lokalizujących się wzdłuż błony podstawnej naskórka, a także w ścianach naczyń skóry właściwej. Próba jest swoista i pozwala odróżnić liszaj układowy od tzw. liszaja krążkowego, w którym antybiotyków. Skuteczne są natomiast kortykosteroidy.
