Ostre zatrucia meprobamatem charakteryzują: znaczny spadek ciśnienia i zapaść krążeniowa, zaburzenia czynności oddechowej. Poważnym problemem klinicznym przy stosowaniu meprobamatatu (dotyczy to zresztą większości leków anksjolitycznych) jest występowanie tolerancji i zależności lękowej z wytworzeniem się zespołu abstynencyjnego. Objawy tego zespołu podobne są do tych, które występują w przypadku nadużywania barbituranów, chociaż mogą się rozwinąć szybciej niż np. przy zażywaniu fenobarbitalu. Na zespół ten składają się: pobudzenie ruchowe, lęk, halucynacje, drżenie i drgawki, podobnie jak w przypadku delirium tremens. Meprobamat stosowany jest doustnie, przy czym zaleca się nieprzekraczanie dawki dziennej 2,4 g. Lek łatwo się wchłania z przewodu pokarmowego, osiągając po 2 h maksymalne stężenie we krwi. Okres półtrwania meprobamatu wynosi 10 h. Około 90% leku wydala się z moczem w postaci metabolitów sprzężonych z kwasem glukuronowym i w formie hydroksy-meprobamatu, 10% wydala się w stanie nie zmienionym.
